Električni organi
Vrsta: Seminarski | Broj strana: 14 | Nivo: Biološki fakultet

ELEKTRIČNI ORGANI
Električni organi nastaju preobražajem mišićnih poprečnoprugastih višejedarnih ćelija u ćelije koje su nazvane elektrociti. Elektrociti su mišićne ćelije, koje su izgubile sposobnost kontrakcije , a specijalizovale su se za stvaranje jonizacijskog toka. Elektrocite su male električne baterije, međusobno i serijski povezane u jedan takozvani baterijski stupanj ili EOB – električni organ battery. Svaki električni organ battery ima 140 do 50 000 elektrocita , a električni organ koji liči na pčelinje saće, može imati, zavisno od vrste životinja, od 400 do 800 EOB. Elektrocite, odnosno ćelije električnih organa, uglavnom su spljoštene, u obliku diska, i imaju neobičnu ćelijsku memebranu. Jedna strana njihove ćelijske membrane je ravana, vrlo bogato inervisana motornim nervnim vlaknima i označava se kao glatki deo, a druga strana je proizvod povećanja ćelijske površine i ćelijskog kapaciteta, koja je mnogostruko presavijena i označava se kao kapilarni deo, koji je povezan sa krvnim sudovima. Elektrocite su smeštene u komore koje su međusobno ovojene stubovima vezivnog tkiva, koji imaju ulogu izolatora.
Elektrocite sdrže: membranski električni potencijal u mirovanju (MRP), koji kod nekih elektrocita iznosi čak 100 mV. Samo glatki deo ćelijske membrane elektrocita je depolarizovan, a memebranski električni potencijal, nakon nadražaja signalom iz nerava, prelazi u akcioni potencijal (AP) od plus 60 mV , pa ukupna promena transmemebranskog električnog napona iznosi 160 mV.
Tokom pevoda u akcioni potencijal naponi svih elektrocita se sabiraju, tako da napon električnog organa može imati vrednost i do 2000 V. Vremenom dolazi do sinhronizovanog pražnjenja većeg ili manjeg broja elektrocita odnosno ćelijskih kondenzatora , a električna struja može dostići jačinu od 500 A , što odgovara jačini struje u električnoj stolici. Elektricitet u živom organizmu naziva se bioelektricitet, i ima vitalnu ulogu u održavanju života.
Električni organi životinja temelje se na kapacitetu koji potiče od kondenzatora (elektrocita), i induktivitetu koji potiče od električne zavojnice, a kondenzator i električna zavojnoica zajedno čine rezonantni krug.
Organizmi koji imaju sposobnost da emituju energiju žive isključivo u vodi, i među njima nalazimo i „ električne ribe “. Ribe sa električnim organima uglavnom naseljavaju tropske slatkovodne sredine Afrike i Južne Amerike, dok su u morima retke, ali su morske ribe bolji provodnici električne struje od riba koje žive u slatkim vodama.
Kod riba koje mogu da proizvedu veliku jačinu električne struje, električni organi su smešteni u prednjem delu tela, a kod riba koje proizvode male jačine električne struje električni organi se nalaze u repnom (caudalnom) delu tela. Ribe koje poseduju električne organe imaju i elektroreceptore koji nastaju iz neuromasta bočne pruge, tako da mogu ne samo da otkriju električna polja drugih organizama, već mogu i da komuniciraju međusobno električnim poljima. Zbog razvoja električnih organa koji služe kao „radari“ električne ribe koje ih poseduju imaju slabo razvijeno čulo vida, a neke su i slepe. U starosti električne jegulje i električni somovi potpuno oslepe, ali njihove lovačke sposobnosti su i tada na zavidnom nivou.
Električne ribe, u zavisnosti od starosti, emituju rezličite frekvence električne energije. Starije ribe emituju energiju više frekvence u odnosu na mlade ribe. Pored razlike u frekvenci emitovanja energije zavisno od starosti riba, postoji i razlika kod riba različitog pola – ženke emituju energiju više frekvence u odnosu na mužjake.

---------- OSTATAK TEKSTA NIJE PRIKAZAN. CEO RAD MOŽETE PREUZETI NA SAJTU. ---------- 

www.maturski.org 

 

MOŽETE NAS KONTAKTIRATI NA E-MAIL: [email protected]